Na początek wypada się przedstawić

Druga w nocy.

W domu cisza, tylko wiatr hula za oknem.

Gdzieś w sąsiednim pokoju słychać lekki oddech dzieciaków.

Sen nie przychodzi. Już tak wiele nieprzespanych nocy minęło.

Zastanawiam się, czy uda się kiedyś zasnąć spokojnie na tych kilka godzin.

Jestem zawieszony w próżni, każdy nowy dzień zamiast przynosić wyzwania przynosi tylko ból i łzy.

Zaczęło się 2 miesiące temu.

Piątkowe  popołudnie, ciepło bo to przełom maja i czerwca. Ten rok jest wyjątkowo upalny. Żona podchodzi i mówi: musimy porozmawiać.

Po chwili wszystko staje się jasne, chce odejść wraz z dziećmi. Mamy trójkę wspaniałych dzieciaczków, chłopaka i 2 córeczki. Chłopiec najstarszy 11 lat, dziewczynki trochę młodsze 9 i 8. Między każdym z nich jest 1,5 roku różnicy. Nie układało się nam od dłuższej chwili.

Mamy dobrą pracę, dom, mieszkanie służbowe kilka samochodów. Brakowało tylko wspólnego zrozumienia i trochę empatji.

Jestem załamany - spadło to na mnie jak grom z jasnego nieba. To już dwadzieścia lat jak się zaczęliśmy spotykać. Piętnaście od naszego ślubu.

Nie potrafię zrozumieć i nie chcę się z tym pogodzić.