Jak nie zwariować kiedy życie staje na krawędzi i czeka cię rozwód

Budzę się rano.

Zaglądam do żony - jak ona smacznie sobie śpi, próbuje się przytulić , odpycha moje ręce.

Ubieram się w sportowe ciuchy i wychodzę. Idę biegać po lesie. Wysiłek fizyczny naprawdę pomaga.

Jest czwarta rano. Co za idiota biega o takiej porze?

Wracam po 45 minutach, biorę prysznic, zaglądam do dzieci, poprawiam kołderki.

Czas zabrać się za pracę, spać już mi się nie chce. Wystarczają 2-3 godziny.

Pierwsze dni były jeszcze trudniejsze. Pierwszy tydzień dał mi popalić. Spałem może kilka godzin przez cały tydzień, straciłem apetyt - nic nie jadłem, schudłem 7 kilogramów. To akurat dobrze bo miałem tych kilogramów o kilka za dużo.

Zacząłem korzystać z psychoterapeuty - to mi pomogło, przespałem pierwszą noc. Za wiele nie pomógł ale uświadomił mi, że takie sytuacje zdarzają się bardzo często. Trzeba stanąć z boku i dać płynąć czasowi - łatwo powiedzieć. Mi to zajęło około miesiąca.

Nie potrafiłem odpuścić. Chciałem walczyć o małżeństwo z całych sił, dzień po dniu. Wydawało mi się, że to po prostu jej przejdzie. Niestety nie przeszło. Postanowiłem odsunąć się i spojrzeć na to z boku. Skoro nie mogę mieć na nic wpływu to może nie warto się zadręczać.

Pierwsze chwile były wyjątkowo trudne.

Kiedy nie możesz zrozumieć, że akurat ciebie to spotkało , wszystko wydaje się koszmarem.

Pierwsze pytanie dlaczego ja? Przecież wydawało mi się, że jestem dobrym ojcem, mężem. Może trochę nieukładało nam się ale przecież to nasza wspólna wina, a może bardziej żony niż moja?

Ciągłe kłótnie powodowały, że wychodziłem z domu i znikałem na całe godziny. Nie potrafiliśmy normalnie porozmawiać ze sobą. Nie uważam, żeby wina leżała po jednej stronie, ale teraz to już chyba mało ważne.

Siadamy i staramy się porozmawiać. Jest wiele łez, głównie z mojej strony. Cały czas nie rozumiem jak do tego mogło dojść.

Żona tłumaczy, że nas już nie ma od 2 lat. Nie mogę w to uwierzyć. Ostatnie dwa miesiące - tak było ciężko, ale już wcześniej takie bywały i jakoś dalej byliśmy ze sobą. Nigdy cię nie ma, wychodzisz, znikasz, nawet nie mówisz dokąd idziesz. Ja potrzebuję się realizować znaleźć zajęcie dla siebie. Chcę żyć własnym życiem a ty mnie ograniczasz ....

Nie mogę tego pojąć.

Przecież nasze życie do tej pory było naprawdę fajne. Od kiedy żona pracuje, zaczęło nas stać na w zasadzie wszystko o czym normalny człowiek marzy. Dzieci mają dostatnie życie, my również. Nie ma widma braku pieniędzy. Żona jest niezależna, ma swoje auto, może jechać kiedy i gdzie tylko chce. Często podróżujemy, głównie po kraju ale ostatnio również za granicę. Każdy ma jakieś hobby, w którym może się realizować.

Więc czego zabrakło?

Może właśnie było zbyt dobrze. Nie widzieliśmy swoich potrzeb tylko te materialne.

Proszę, błągam - przemyśl to jeszcze nie zostawiaj mnie.

Ja już decyzję podjęłam - tak będzie najlepiej.

Ogarnia mnie czarna rozpacz. Jedyne co się pojawia w głowie to uciec jak najdalej stąd. Już po paru dniach zaczynam się pakować, bo nic do niej nie trafia. Mimo wszystko zostaję, kartony z rzeczami leżą w garażu, zostało tylko kilka najpotrzebniejszych ubrań. Rozmowy nic nie dają.

Jeszcze nie widzę tego, że to już koniec. Cały czas łudzę się, że to tylko chwilowe za kilka dni jej przejdzie i będzie dobrze.

Zaczynam się zmieniać. To co do tej pory najbardziej jej przeszkadzało okazuje się banalnie proste do zrobienia. Najtrudniej rzucić palenie. Ale udaje mi się to zrobić po miesiącu z dnia na dzień. Nigdy tego nie lubiła. Ubranie śmierdziało dymem, skóra również i włosy. Najgorszy nałóg w życiu.

Już go nie ma, ale to bez znaczenia dla niej. Każda ze zmian jest bez znaczenia. Ja zrobiłem co mogłem, żeby naprawić nasz związek, ona tak właściwie nic. Nie chce się cofnąć nawet o pół kroku. Strasznie to przykre.

Druga w nocy.

W domu cisza, tylko wiatr hula za oknem.

Gdzieś w sąsiednim pokoju słychać lekki oddech dzieciaków.

Sen nie przychodzi. Już tak wiele nieprzespanych nocy minęło.

Zastanawiam się, czy uda się kiedyś zasnąć spokojnie na tych kilka godzin.

Jestem zawieszony w próżni, każdy nowy dzień zamiast przynosić wyzwania przynosi tylko ból i łzy.

Zaczęło się 2 miesiące temu.

Piątkowe  popołudnie, ciepło bo to przełom maja i czerwca. Ten rok jest wyjątkowo upalny. Żona podchodzi i mówi: musimy porozmawiać.

Po chwili wszystko staje się jasne, chce odejść wraz z dziećmi. Mamy trójkę wspaniałych dzieciaczków, chłopaka i 2 córeczki. Chłopiec najstarszy 11 lat, dziewczynki trochę młodsze 9 i 8. Między każdym z nich jest 1,5 roku różnicy. Nie układało się nam od dłuższej chwili.

Mamy dobrą pracę, dom, mieszkanie służbowe kilka samochodów. Brakowało tylko wspólnego zrozumienia i trochę empatji.

Jestem załamany - spadło to na mnie jak grom z jasnego nieba. To już dwadzieścia lat jak się zaczęliśmy spotykać. Piętnaście od naszego ślubu.

Nie potrafię zrozumieć i nie chcę się z tym pogodzić.