Jak nie zwariować kiedy życie staje na krawędzi i czeka cię rozwód

Kończy się weekend. Znowu czuję wewnętrzne rozedrganie. Nie mogę skupić myśli, brakuje celu.

W czwartek była kolejna wizyta u psychoterapeuty. Zacząłem się martwić o żonę, może ona ma depresję, może jakiś inny problem. Psycholog powiedziała, że na odległość nie jest w stanie postawić diagnozy.

Zaczynam powoli radzić sobie z emocjami, opornie to idzie ale idzie.

Po powrocie mówie żonie że musi się zdecydować bo w ten sposób nie da się żyć.

Ona , że myśli o rozwodzie. Trochę się zmieniło, nie ma już takiego przeświadczenia, że to koniec. Może tylko się łudzę, bo ciągle wierzę, że to się ułoży.

Rano wołam ją do mnie, żeby porozmawiać. Siada a potem kładzie się obok, przytulam ją i rozmawiam 15 minut w końcu wstaje i bierze prysznic. Może coś się zaczyna poprawiać. Potem jakby piorun w nią wstępuje, nie kupujemy działki, nie budujemy. Znowu bezradność bierze górę.

W ciągu dnia udaje mi się ją przekonać, żeby jednak wypłacać pieniądze i kupić działkę w ustalonym terminie.

Po pracy rusza na zakupy - nigdy nie jeździła do dużego miasta jako kierowca a dziś nagle chce jechać w najwięszych korkach po farbę.

Próbuję jej odradzić, że to strata czasu - wybuch złości - ona teraz wszystko może, na przekór mi pojedzie. Jeśli chcesz to jedź. W końcu rusza ale z kolegą z pracy. Jest szansa że wróci w całości.

Po jej powrocie wyjeżdżam nurkować, chcę spędzić dzień z dala od niej, niech odpocznie ode mnie.

Widoczność jest bardzo słaba nurkowanie nie ma sensu. Wieczór spędzam przy piwie w gronie ratowników WOPR. Rano pobudka i do wody.

Dzień spędzam z ratownikami na pomoście, co jakiś czas wchodzę do wody i pływam intensywnie. Zaczynam się nudzić i myśleć o domu, dzieciach i żonie. Po południu żegnam towarzystwo i ruszam do domu. O 18 jestem na miejscu. Wieczorem ognisko kilka lampek wina i spać.

Przesypiam całą noc.

Rano idę biegać choć idzie mi to opornie. Za dużo pływania i bolą mnie nogi.

W ciągu dnia mam trochę czasu i w końcu rezerwuję dom w Chorwacji. Prawie 2 tygodnie razem, choć osobno. Porąbane to strasznie. Wcześniej miałbym nadzieję, że wyjazd coś zmieni, teraz już w to nie wierzę. Czas pokaże, obym się mylił.

Każdy dzień zaczynam prawie tak samo. Wstaję, wychodzę, biegam, biorę prysznic, piję kawę czasem herbatę.

Dziś nie wiele się różni, choć mogło. Wczorajszy ranek był inny.

Pozwoliłaś mi się przytulić dłuższą chwilę, bez zbytniej niechęci, widziałem nawet uśmiech w twoich oczach.

Powiedziałem, że dłużej tak nie dam rady, że to nie ma sensu.

Marzenia o wspólnym domu muszą odejść w niepamięć, a może na dalszy plan. Tu i teraz jest niepewność i rozczarowanie. Brak jakichkolwiek planów. Żyjesz z dnia na dzień, bez uśmiechu i kolorów. To tak naprawdę tylko twój wybór, ja nie mam na niego większego wpływu. Chciałbym ci tyle ofiarować, całego siebie i wszystko co we mnie jest dobre. Odrzucasz to kolejny raz i kolejny raz muszę przyjąć swoją porażkę.

Po powrocie z pracy żona mówi do dzieci, że jadą do fotografa.

Wszystkie bardzo się ucieszyły. Najmłodsza do mnie: tato ty też z nami jedziesz. Przebieram się, na co moja żona trochę zdziwiona pyta czy się z nimi wybieram. Idę wkurzony do garderoby przebrać się w robocze ubranie. Nie obrażaj się słyszę, możesz być z nami.

Jedziemy. Mam do załatwienia jeszcze jedną sprawę, idę uregulować rachunki, robię małe zakupy na wieczorne ognisko i wracam.

Wszyscy sa już przygotowani, pani fotograf na początek woła mnie i dzieci. Robi szybką, spontaniczną sesję. Potem woła do nas jeszcze żonę. Każe mnie objąć do zdjęcia. Znowu czuję jej bliskość. Muśniecia włosów na karku, oddech na szyi, dotyk ręki. Tak tego pragnę. Zdjęcia wychodzą bardzo ładnie. Fotografka mówi - jest pan najszczęśliwszą osobą na świecie. Omal się nie rozpłakałem. Może faktycznie tak wyglądamy, na szczęśliwą rodzinę?

Potem ruszamy na lody.

Po powrocie zabieram się za rozpalenie ogniska. Będzie kilka osób, dwójka turystek i jedna znajoma para. Rozmawiamy, śmiejemy się, dzieci wpadają na pomysł kalamburów. Jest śmiesznie i bardzo fajnie.

Zapada zmrok. Idziemy do domu, mam ochotę porozmawiać ale żona jest już zmęczona i idzie spać.

Zasypiam jak dziecko i śpię prawie do 5:30. To już druga taka noc.

Rano wołam ją, żeby porozmawiać. Przychodzi i kładzie się na kanapie pod kołdrą. Odwracam się i ją przytulam. Mówię, żeby powiedziała mi jak widzi swoją przyszłość za dzień, tydzień, miesiąc i rok. Nie potrafi odpowiedzieć. Żyje z dnia na dzień. Ja na to, że tak się nie da żyć i że mam dość.

Musi się zdecydować czy planujemy coś razem, dla siebie i dzieci. Mówię jej, że jeśli się nic nie zmieni to koniec planów budowy domu i wspólnych wakacji. To było jej marzenie, a nie jak próbuje mi powiedzieć dzieci. Właśnie - było. Przemyśl proszę, bo ja już nie mam siły. Zaczynam obojętnieć i nic dobrego to nie wróży. Chcę cię kochać ale musisz mi na to pozwolić. Nie chce - odpowiada. Zastanów się dobrze jest jeszcze kilka dni do daty zakupu działki. Potem to już będzie bez znaczenia. Leżymy tak obok siebie dobry kwadrans. Przytulam ją całuję po karku. Przed wyjściem słyszę krótkie - pa. Życzę jej miłego dnia. Już dawno tego nie powiedziała wychodząc. Może coś się zmienia....

W zasadzie już po pracy.

Dzień zleciał na jakiś drobnych pracach, bez żadnego entuzjazmu.

Spotkałem żonę w biurze, kilka drobnych złośliwości nie jest w stanie mnie wyprowadzić z równowagi.

Do twarzy jej w sukience, którą dziś włożyła. Wygląda świeżo, prawie że radośnie. Tylko uśmiechu nie widać.

Dzieciaki kłócą się o wszystko, zaczynają mnie denerwować. Po chwili muszę wymierzyć dziewczyną po klapsie bo się nie uspokoją nigdy.

W końcu cisza.

Teraz pozostaje czekać kiedy żona wróci z pracy. Może dziś wieczorem będzie miała ochotę na lampkę wina i rozmowę ...

Było by wspaniale. Lubię z nią rozmawiać nawet na błahe tematy. Wolałbym co prawda pomówić o naszej przyszłości, ale wiem że to ślepy zaułek.

Może nie jest jeszcze na to gotowa. Może czeka i ocenia czy warto. Może chce bym odczuł jak źle jej było przez ostatni czas.

Dla mnie nie ma to znaczenia to tylko marzenia, które nie mogą się spełnić.

Czekam a czas upływa bardzo powoli, sekunda za sekundą, minuta za minutą. Czasami myślę, że czas się zatrzymał.

Patrzę na zegar prawie 6. Coś nowego przespałem parę godzin więcej.

Kilka piw wieczorem pomogło na sen.

Wstaję, żona już krząta się po domu.

Jak ona ładnie dziś wygląda, lekka sukienka w kwiaty leży jak ulał na jej zgrabnym ciele.

Pomimo czterdziestki ciągle dobrze wygląda, bardzo mi się podoba.

Mówię jej o tym. Kiedyś by się uśmiechnęła, podeszła dała objąć. Dziś bez życia odpowiada dziękuję.

Cała ta sytuacja jej nie służy. Żadko się uśmiecha, ciągle jest zamyślona, bardzo spokojna. Życie z niej ucieka każdego dnia.

Czemu się tak zadręcza? Przecież to tylko i wyłącznie jej decyzja.

Tak bardzo ją kocham.

Jest tak blisko a zarazem tak daleko.

Mógłbym ją dotknąć a mimo to nawet nie spróbuję, tak boli kiedy mnie odpycha.

Oddałbym wszystko co udało mi się osiągnąć za jedną chwilę z nią razem.

Muszę schować się za tarczą obojętności, moją zbroją będzie brak czułości.

Ciężko to przychodzi, ale może to jedyna nadzieja na jakieś zmiany.

Dzieciaki marudzą przy śniadaniu, dziewczyny jak zwykle kłócą się o zwykłego sandwicha, chłopakowi nie odpowiada szynka.

Proza życia, kiedyś bym się wkurzał, teraz zaczyna być mi to obojętne.

Tylko ciężka łza na policzku pokazuje z jakim trudem pisze mi się o uczuciach.

Tak już pewnie będzie przez jakiś czas - codzienna rutyna.

Może to będzie to lekarstwo dla ciała i duszy....